Neuroedukacja – rewolucja w nauczaniu (I STOPIEŃ) - DRUGA EDYCJA

Witam,

wiele z propozycji przedstawionych wcześniej jest mi bliskich. Obecnie w pracy przeszkadza mi konieczność tłumaczenia się z moich pomysłów - Jak wykazać, że szkoła realizuje priorytety, czy te zadania przekładają się na wyniki szkoły... Konieczność tłumaczenia, że dzieci uczą się nie tylko wiadomości, ale również współpracy, planowania, odpowiedzialności za podjęte zadania.. Mam przykre wrażenie, że szkoła pracuje, aby dobrze wypaść w ewaluacji zewnętrznej... i może myślenie nadzorujących mogłoby się trochę zmienić. Aby nie podcinać skrzydeł - nauczycielom i dzieciom...Konieczność wypisywania stosu dokumentacji, prowadzenia lekcji w taki sposób, aby hospitujący był zadowolony i pisania scenariusza zajęć w tabelce - przygnębia i zniechęca. Moim marzeniem jest posiadanie zaplecza przy sali lekcyjnej - tam można by gromadzić pomoce, i wszystko to, co potrzebne do badania, poznawania, przeżywania. Sala lekcyjna w nauczaniu początkowym musi dać dzieciom szansę na swobodę działania... Pozdrawiam wszystkich chętnych do działania i zmiany

Zdecydowanie odeszłabym od systemu egzaminów zewnętrznych po każdym etapie edukacyjnym. Choć z pewnością założenie miało swój cel, nie pomyślano o skutku ubocznym, którego doświadcza się szczególnie na wższych etapach edukacyjnych, a mianowicie uczeniu pod egzamin. O zgrozo, ten temat wraca na wielu spotkaniach jak bumerang i niestety ale wielu nauczycieli stało się niewolnikami tego działania. No i kolejny ukryty problem to rankingowanie szkół na podstawie wyników egzaminów zewnętrznych. Skazywanie na wieczną odpowiedzialnošć za wyniki jedynie, a może głównie nauczyciela. Zapomniałam o wiecznej diagnozie. Mam wrażenie, że żyjemy w erze ciągłego diagnozowania i wyciągania wniosków, których i tak nie wcielamy w życie.

1. Płynny czas nauki.

2. Korelacja międzyprzedmiotowa, pokazując świat jako całość a nie oderwane od siebie fragmenty.

3. Pozwolić uczniom na samodzielne poszukiwanie odpowiedzi na wszystkie możliwe sposoby.

4. Wyjść poza szkołę, poza podręczniki.

5. Sprawdziany na zakończenie każdego z etapów nauczania powinny być "szyte na miarę dziecka".

6. Przestać nieskończenie oceniać. 

7. Zadbać o dobrą atmosferę w pokoju nauczycielskim.

8. Udział w kursach prowadzonych przez zapaleńców, ludzi z charyzmą.

9. Doceniać możliwości dzieci, w każdym dostrzegać indywidualność i potencjał.

1. nauczanie zintegrowane - bez dzwonków. Zamknięcie procesu nauczania w 45min. to pomyłka.    w rezultacie czasami muszę przerywać w ważnym momencie, kiedy dzieci są mocno zainteresowane. Potem 10 minut szaleństwa i potem muszę zaczynac od początku. porażka.

2.  uczenie się przez odkrywanie, ale brakujei odpowiednich warunków: odpowiednio wyposażonych warsztatów.

3. liczebność- klasa nie powinna przekraczać 21 osób.

1

1

Witam...dla mnie prawdziwe zmiany w szkole mają szansę nastąpić jeśli coraz wiecej nauczycieli zrozumie potrzebe integralnego rozwoju a samorozwoju przede wszystkim. Jestem wielbicielką cytowanego w tresci kursu Kena Wilbera i generalnie mysli o holistycznym, komplementarnym rozwoju. Myślę że wielkim krokiem w zmianie we współczesnej szkole byłby przede wszystkim rozwój świadomości ludzi uczących dzieci. I to rozwój na dwóch poziomach- linearny, horyzontalny- nabywanie wiedzy i umiejetności- równocześnie z wertykalnym- rozwojem szeroko pojętej swiadomości i duchowości ( niekoniecznie związanym z religijnością). Tymczasem obserwuję wśrod braci nauczycielskiej raczej tendencję do postaw autorytarnych ( ja wiem najlepiej, ja wiem jak uczyć , dzieci się nie uczą, rodzice nie dopilnowywują...itp) i - co tu dużo mówic- do traktowania siebie jako podmiotu, a dzieciaków jako przedmioty utrudniajace przeżycie kolejnego dnia w tym okropnym miejscu pracy- szkole. Rutyna i zakorzenienie w przeszłych tradycjach nauczania to prawdziwe kłody pod nogi. Czasem brakuje tez zwykłego lubienia dzieci i ich rodziców, ale to już inna historia...pozdrawiam

Dobry wieczór.

Oto kilka moich refleksji na temat zmian (na lepsze) w szkole:

- lepsza współpraca (komunikacja) pomiędzy nauczycielami I i II etapu edukacyjnego pozwoli na łagodniejsze przejście uczniom z klasy III do IV

- mniejsza liczebność klas

- odbiurokratyzowanie pracy nauczyciela

E.

Witam Państwa

Jako że piszę bardzo późno i wiele kwestii zostało już przedstawionych, zamieszczam wpis Pani Małgorzaty Tatko, z którym się zgadzam. Szczególnie solidaryzuję się z wpisem o roli rodziców i ich wtrącaniu się w moją (naszą) pracę.

Witam wszystkich bardzo serdecznie

Jak wiadomo wzystkie zmiany muszą następować małymi kroczkami. Trudno powiedzieć co najpierw a co potem zmienić, dlatego powiem co mi przychodzi na myśl w dowolnej kolejności:

- najważniejsze: zmieńmy swoje podejście do nauczania i wychowania i traktujmy każde dziecko indywidualnie bo z tym bywa różnie

- szanujmy dzieci, one nas mogą wiele nauczyć i oczywiście siebie nawzajem

- stwórzmy mniej liczne klasy lub dwóch nauczycieli (jak w integracji)

- potrzebna swoboda i dowolność czasowa w prowadzeniu lekcji, realizacji tematów

- zwolnijmy tempo w klasie pierwszej

- zorganizujmy kąciki zainteresowań uzupełniane na bieżąco (nie tylko prywatnie) rozwijające możliwości intelektualne i manualne dzieci

- wróćmy do ocen od pierwszej klasy, ale oczywiście z konkretnymi wymaganiami na daną ocenę

- dajmy możliwość pozostawienia dziecka w pierwszej klasie jeśli taka jest decyzja nauczyciela

- zorganizujmy pomoc psychologiczno-pedagogiczna i logopedyczna dla każdego dziecka, które potrzebuje takiego wsparcia

Pewnie jeszce coś przyjdzie do głowy, ale swoją wypowiedź zakończę ostatnim stwierdzeniem:

Ograniczenie ingerencji rodziców w sprawy szkoły!

Czy ktoś z nas nauczycieli mówi im jak mają gotować, sprzątać, albo pracować zawodowo? To dlaczego niektórzy rodzice chcą nam mówić jak uczyć. Współpraca z rodzicami raczej nie na tym polega.

 

Pozdrawiam serdecznie

 

 

Witam

Późno dołączyłam do kursu i myślę,że wiele wspaniałych propozycji zmian zostało już przedstawionych.

Zgadazm się, że zmiany w szkole należy zacząć od siebie i innych nauczycieli. Myślę, że obecnie większość osób pracujących w szkołach (nie tylko uczestników kursu) dostrzega tą konieczność. Niektore zmiany można zacząć już od razu. Mam to szczęście,że obecnie pracuję w szkole z dziećmi niepełnosprawnymi, tak więc problem masówek dotyczący liczebności dzieci w klasach mnie nie dotyczy. Mam inny problem raczej związany z tym, że w klasie mam dzieci o zbyt zróżnicowanych dysfunkcjach - na tym polu przydałoby się uzyskać możliwość pracy z bardziej jednolitą grupą.

W swojej klasopracowni zastosowałam ustawienie ławek w kształcie otwartego z jednej strony kwadratu - tworząc w ten sposób zamkniętą przestrzeń, w środku której nauzyciel ma ułatwiony dostęp do kazdego ucznia. Ucznioiwie wolą to ustawienie zwłaszcza uczniowie z zespołem Aspergera.

Z moich propozycji zmian:

• w szkołach powinni pracować pracownicy techniczni wspomagajacy pracę nauczycieli (przygotowywanie zestawów do doswiadczeń, pokazów) - taka pomoc pozwoliłaby na wykonywanie większej liczby doświadczeń przez uczniów, naukę poprzez samodzielne dochodzenie do niektorych prawd.


• wprowadzenie bloków tematycznych pozwalających integrowanie wiedzy z innymi przedmiotami.


• więcej zabaw edukacyjnych (gry, krzyżówki, zabawy ruchowe)