Neuroedukacja – rewolucja w nauczaniu (I STOPIEŃ) - DRUGA EDYCJA

Wydaje się byc oczywistym fakt, iż to edukacja powinna być dostosowana do indywidualnych uzasadnionych neurologicznie potrzeb uczniów. Każdy jest inny i ideałem byłoby całkowicie zindywidualizować proces.

Pozdraiwiam wszystkich - odpowiadając na pytanie:

metody i środki dostosować do ucznia ale wymagania - NIE!!!. MUSIMY uczyć wartości, pdnosić poprzeczkę, wskazywać ścieżki do doskonałości - zawsze w górę. Mimo rodziców, współczesnych wzoroców.

Anna

Według mnie najlepsze byłoby znalezienie złotego środka, tak żeby obie strony były zadowolone. Chociaż obserwując obecny system nie mam pomysłu na jakieś konkretne działania. Może warto zacząć od uświadomienia sobie, że są wśród naszych uczniów osoby, które nie mieszczą się w ogólnie przyjętych schematach i stereotypach...

Dziecko nie powinno się przystosowywać do szkoły. To szkoła ma być na tyle elastyczna, by każde dziecko znalazło w niej miejsce. Tyle, że żeby tak było, to szkoła nie powinna być obciążona biurokratycznymi wymaganiami (niedawny pomysł zastąpienia poradni), a rzeczywiście mieć możliwośc obserwacji ucznia i dostosowania wymagań do jego potrzeb. To bardzo trudno zrobić w klasach prawie 30-osobowych. Od lat uprawiamy fikcję, na której tracą dzieci. Dziecko powinno w szkole czuć się dobrze i bezpiecznie, a tak nie jest. Jestem nauczycielką od 20 lat, ale od kilku lat widzę ogromną zmianę. Dzieci, które idą do szkoły pełne chęci i radości po jakimś czasie nienawidzą szkoły. Nie zapewniamy im ani higienicznych warunko,w nauki i zabawy (przeciążenie, za dużo zadań domowych, brak ruchu...), nie dostrzegamy ich mocnych stron i nie współpracujemy z rodzicami, którzy żądają tylko dobrych stopni! Od kilku lat mam okazję obserwowac uczniów ze szkół holenderskich. I w badaniach, i w życiu sprawiają wrażenie zadowolonych i szczęśliwych, że chodzą do szkoły. W czym tkwi sukces?

- stałe godziny pracy szkoły,

- brak ścisłego podziału na przedmioty,

- jeden nauczyciel przez kilka lat,

- duży nacisk na rozwój komunikacji w grupie (np. dzieci zmieniaja kolegę z kt,orym siedzą np. raz na miesiąc żeby poznać i umieć pracować ze wszystkimi w klasie),

- nie noszą podręczników do domu,

- brak zadań domowych,

- bardzo dużo ruchu na świeżym powietrzu,

- pomoc psychologiczna w razie konieczności

- rzeczywista współpraca z rodzicami w miejsce działania "komitetu rodzicielskiego"

- brak ocen

- przygotowanie pedagogiczne nauczycielek! Nie pięć fakultetów jak w Polsce, ale zwyczajne studia pedagogiczne (jak kiedyś licea pedagogiczne i WSP) z dużą liczbą godzin praktyk w klasie! Może panie i panowie nie są chodzącymi encyklopediami, ale potrafia pracować z dziećmi.

Pozdrawiam,

G.Gramza

Dzień dobry,

Super pytanie...aż chce się odpowiedzieć, że oczywiście, że tak, jak najbardziej...i to byłaby czysta hipokryzja! Dlaczego? Już podaję argumenty. Przychodzi dziecko z orzeczeniem do gimnazjum. Jego wiedza matematyczna ogranicza się do bardzo prostych zadań matematycznych. Na zajęciach (nawet wyrównawczych, rewalidacyjnych) MUSI ralizować podstawę programową gimnazjum. Uczeń nie jest w stanie...i chętnie skupilibyśmy się na jego potrzebach, dostosowalibyśmy podstawę do niego, ale .... zmieniły się przepisy i dyscyplinarnie może być zwolniony nauczyciel również za poświadczanie nieprawdy, patrz wpisywanie nieprawdziwych tematów lekcji. A tym przypadku tak by było! Zamiast tego wspaniałego pytania (z oczywistą odpowiedzią), zadam inne: Czy zaryzykujecie Państwo zwolnienie z pracy realizując autentyczne potrzeby swojego ucznia, a tym samym poświadczycie nieprawdę, że realizujecie podstawę programową?

Uważam, że to edukacja powinna zostać dostosowana do indywidualnych, uzasadnionych neurologicznie potrzeb ucznia.

Odpowiedź prosta - edukacja powinna się dostosować. Czy realizacja jednak jest równie prosta?

I w tym miejscu chciałabym posłużyć się myślą dr Marzeny Żylińskiej "W przedwczorajszych szkołach, wczorajsi nauczyciele uczą dzisiejszych uczniów rozwiązywania problemow jutra"

Faktycznie, jak Państwo wcześniej pisali, szkoła powinna wykorzystywac dorobek naukowy i wiedzę zdobywaną a dotyczącą uczenia się i nauczania. Jednakże, z drugiej strony, do którego z uczniów zastosowac to dostosowanie? Każdy z nas (i dzieci także) jest INNY. Potrzebuje innych bodźców i stymulatorów oraz mobilizatorów. Oczekuje innych komunikatów oraz docierają do niego wiadomości innym kanałem czy modalnością. Każdy też inaczej kodyfikuje  i odtwarza te wiadomości. Zatem - mimo, że nauczyciel może (i powinien) używac różnych sposobów, kanałów i modalności czy inaczej: technik, metod, form i środków - to jednak musi dotrzeć do zdecydowanej większości uczniów. Choć obecnie, przy tym poziomie zróżnicowania uczniów trudno jest dotrzeć do wszystkich. Dawne przysłowie: Jeszcze się taki nie narodził, co by wszystkim dogodził....nabiera zupełnie nowego znaczenia

Miłego dnia

Witam Państwa, udzielając odpowiedzi na to niby proste pytanie należy zastanowić się nad całym modelem szkolnictwa w Polsce.

Bo jeśli odpowiedź jest tak oczywista , jak większość podaje, to dlaczego nie widzą tego osoby decydujące o kształcie naszego systemu edukacji?

Stawiane są nam nauczycielom coraz to nowe wymagania, jesteśmy obarczeni biurokracją, rankingami szkół, wynikami egzaminów zenętrznych, zdawalnością matur itd.

I gdzieś po drodze brakuje refleksji nad tym co ważne. Cieszę się , że jestem uczestnikiem tego kursu, bo widzę po wypowiedziach, że warto próbować ruszyć ten skostniały system.

Powinniśmy dopasowywać wymagania do możliwości dziecka. nie każdy musi być lekarzem, są też potrzebne pielęgniarki i salowe. Każdy ma prawo do własnego rozwoju , a my nauczyciele powinniśmy dać dzieciom możliwośc do ich rozwoju. To edukacja powinna się dostosować do ich możliwości,niech wybiorą co chcą osiągnąć. My powinniśmy im dać możliwość, pokazać drogi wyboru.