Animator Ortograffiti. Nowe standardy pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole

Każde dziecko ma swój potencjał, większy lub mniejszy. Dziecko przekraczające próg klasy od pierwszej chwili zdradza swój temperament, upodobania, możliwości. Bystry obserwator powinien dostrzec je i rozwijać, wykorzystywać w codziennej edukacji, zabawie, byciu w grupie rówieśniczej. Należy podkreślać mocne strony, nie zwracać uwagi na trudności. Nawet jeżeli dziecko robi wszystko na odwrót i ciągle popełnia "błędy" to też można wykorzystać.

W 100% zgadzam się ze stwierdzeniem, że uczeń u którego rozpoznajemy trudności w uczeniu się potrzebuje naszego wsparcia. Zresztą nie tylko taki z trudnościami, ale i każdy uczeń. Odpowiednio poprowadzony i zainspirowany przez nauczyciela uczeń może stawać się coraz lepszym, może pokonywać swoje słabości i dążyć do swojego rozwoju.

Uczeń z trudnościami obserwuje innych i porównuje efekty swojej pracy. To sprawia, że często odczuwa zniechęcenie, onieśmielenie. Zgadzam się ze stwierdzeniem, że taki uczeń potrzebuje naszego wsparcia w wykorzystywaniu swojego potencjału. Staram się by każdy uczeń mógł "zabłysnąć". Sądzę, że trzeba dążyć do tego by tak realizować lekcje, by każde dziecko miało jak najczęściej poczucie sukcesu.

Moim zdaniem każdego ucznia nalezy wspierać i wykorzystywać jego potencjał niezależnie od tego, czy ma trudności czy jest zdolny. Jednak wykorzystywanie mocnych stron ucznia z trudnościami przyniesie znaczme efekty i pomoże wterapii. Budowanie poczucia własneh wartosci, to przede wszystkim. Dobrze jest uświadomić dziecko, że posiada mocne strony i nauczyć go to wykorzystywać.

Zgadzam się ze stwierdzeniem, że każdy uczeń (także uzdolniony) potrzebuje wsparcia w wykorzystaniu swojego potencjału – wsparcia ze strony szkoły i domu. Aby wspierać, trzeba poznać mocne strony, nazwać je, uświadomić uczniowi i korzystać z efektów (wzorowy dyżurny, klasowy ilustrator, opiekun gazetki, strażnik czasu itp.)

Dziecko z trudnościami zwykle ma zaniżoną samoocenę, więc każda pochwała, każde podkreślenie, że jest w czymś dobre wywołuje radość i motywuje do pracy. Szczególnie sprawczą moc ma – moim zdanie – podkreślanie mocnych stron na forum klasy. W klasach starszych uznanie rówieśników jest często ważniejsze niż pochwała nauczyciela.
W odpowiedzi na pytanie: "jak wspierać?" zęsto pomaga mi cytat z J. Korczaka:

„Mów dziecku, że jest dobre, że chce, że potrafi”.

Staram się odkrywać, co dziecko potrafi i to docenić, a wtedy naprawdę jest dobre i chce pracować.

W swojej pracy bazuję m.in. na metodzie H. Gartnera - inteligencje wielorakie. Staram się poznać dzieci z którymi pracuję i przedewszystkim bazować na ich mocnych stronach, atutach, wzmacniając je, doceniając poprzez uważność i rozmowę.

Chciałabym podzielić się moim doświadczeniem z "restauracją". To był projekt, który powstał samoistnie. Kompletnie! Zaczęło się od tego, że uczniowie na przerwie bawili się tymi "glutami". Zaproponowałam, że chętnie coś zamówię - i tak powstały pierwsze potrawy. Potem było menu, kasa, w ruch poszły zachomikowane na "jakby co" naczynia jednorazowe. Powstał podział pracy - jedni byli w kuchni, zajmowali się przygotowaniem potraw, podaniem, wydaniem paragonu. W końcu towarzystwo zachęło się kłócić o podwyżkę i szef kuchni "zwolnił" pracowników. W jednym projekcie - trwał kilka dni wykorzystałam wiele tematów, zasad. Udałomi się nawet doprowadzić do debaty oksfordzkiej, nad przyszłością restauracji. Uczniowie musie ze sobą porozmawiać, konstruktywnie podjąć jakieś decyzje... nie wgłębiając się w szczegóły, do pracy w restauracji włączyła się nawet dziewczynka z mutyzmem, która nie odzywała się od września! restauracja zostanie na zawsze w mojej pamięci - teraz wiem, że obserwacja uczniów i wsparcie ich pomysłów mogą doprowadzić do bardzo cennych doświadczeń, dla każdego z nas - czyli mnie i moich uczniów - w innym wymiarze.

Każdy uczeń  ma potencjał. Trzeba odkryć jego mocne strony i na ich podstawie bazować, by uczeń uwierzył, ze potrafi. Mozna stosować róznorodne, gry zabawy. Stosowywać również różne sposoby i metody  uczenia się. 

Zgadzam się z tym stwierdzeniem w zupełności. Od bardzo wielu lat prowadzę zajęcia z dziećmi, które mają trudności w opanowaniu umiejętności edukacyjnych. Wiem jak przeżywają swoje porażki i jak negatywnie wpływają one na samoocenę tych dzieci. Kiedy zaczynałam z nimi pracować i pokazywałam im jak dużo potrafią, widziałam ogromną radość w ich oczach. Małe dziecko samo nie odnajdzie tego potencjału w sobie, ponieważ zachowuje się jak ślepiec w nieznanym pomieszczeniu. Potrzebuje pomocnej ręki, która wesprze go i pokaże drogę, którą będzie mógł dalej iść sam. Wiele lat temu, kiedy dysleksja była czymś nowym, w rozmowie z rodzicami dzieci "specjalnej troski" jak to kiedyś było określane, porównywałam ich dzieci do bardzo delikatnego kwiatu. Kiedy zostawimy ten kwiat samemu sobie, może zwiędnąć i nie rozwinąć się. Natomiast, kiedy zatroszczymy się o niego, otoczymy go opieką, rozkwitnie. Pozwólmy dzieciom myśleć nietuzinkowo, pokazujmy im różne drogi rozwiązywania trudności i problemów. Podkreślajmy to co im się udało zrobić. Zachęcajmy do podejmowania wysiłku i większej pracy. Pokazujcie, że porażka to tylko wskazówka do tego co zmienić by dojść do celu.