Neuroedukacja – rewolucja w nauczaniu I STOPIEŃ

Pewnie, że edukcja do ucznia. Jednak wciąż to uczeń musi dopasować się do edukacji=szkoły.

Zdecydowanie edukacja powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb uczniów. 

To edukacja, drodzy koledzy powinna się dostosować. Aby przygotować uczniów do obecnych wymagających warunków życia należy dostosować formy i metody pracy do ich potrzeb psychofizycznych. NAzym głównym zadaniem jest rozbudzenie w nich cieawości świata, zbudowanie motywacji do nauki, a nie zrobimy tego jeśli lekcja ich nie zainteresuje. Musimy korzystać z róznorodnych metod (multimedia, film, internet, telewizja) nie tylko jako źródeł informacji ale jako kreatywnych narzędzi poznawczych. Trzeba znowu pozwolić uczniowi na samodzielność ochodząc przy tym od ćwiczeń ściśle sterowanych. Nauczyciel powinien być przewodnikiem wskazującym kierunki a nie podawcą wiedzy. Z mojgo doświadczenia wynika, że jedno twórcze zadanie wykonane podczas lekcji poostawia w mózgach naszych podopiecznych dużo gębszy ślad niż 5 ćwiczeń sterowanych. Musimy postawić na kompetencje wtedy wiedza będzie łatwiej osiągalna

Uczniowie to nasi "klienci" i najwyższy czas to zauważyć. Naszym zadaniem, powinnością jest podążanie za nimi, za ich potrzebami. Coraz częściej taką postawę nauczycieli możemy obserwować w nauczaniu wczesnoszkolnym. Brakuje tu jeszcze czasu na dużą ilość ruchu na świeżym powietrzu. Kiedy do szkoły przyszły sześciolatki, pięknie pokazały, że najpierw trzeba zaspokoić naturalne potrzeby: jedzenie, picie, potrzeby fizjologiczne, bezpieczeństwo, ruch i zabawa, a przy okazji nauka. Tak niechcący, mimochodem. I bardzo ważne - indywidualne tempo. Na to często szkoły, rodzice, nie pozwalają. Mam być równo, na wysokim poziomie testowym, nie odstawać od innych.  Dzieci chętnie się uczą, ale nie są w stanie pokonać naturalnego rozwoju procesów myślowych. U jednych następują one szybciej, u innych wolniej. Jeśli są przymuszane, nauczą się, ale niczego nie zapamiętaja, nie utrwalą, nie będą kojarzyły nauki z przyjemnością. Koniecznie podążajmy na zajęciach za indywidualnymi potrzebami dzieci. Jeśli głodne, niech zje, niech siedzi, gdzie chce, jesli chce być bez kapci, niech bez nich chodzi itd...

Na studiach miałam przedmiot: biomedyczne podstawy rozwoju i wychowania- niestety, nie były to czasy wiedzy o indywidualnych neurologicznych potrzebach uczniów. Pomimo tego, od pierwszego roku pracy jako nauczyciel (w liceum) pozwalałam uczniom na moich lekcjach jeść i pić. Długo nie mogłam się przekonać do żucia gumy oraz manipulowania przedmiotami (np. plastelina), ale udało się. Teraz wiem, że miałam rację.

Ważne jest aby dostrzec indywidualne potrzeby naszych uczniów, każdy uczy się inaczej dlatego warto w proces nauki zaangażować wszystkie zmysły. Od jakiegoś czasu na swoich zajęciach zaproponowałam dzieciom aby usiadły przy stolikach na czym chcą i na czym jest im najwygodniej. Wybrały różne rzeczy krzesła, miękkie walce najwięcej uczniów wybrało piłki. Niby nic takiego a w efekcie dzieci same zadbały o swoje potrzeby, u niektórych uczniów zmniejszyła się męczliwość ręki piszącej, inni zaspokoili swoją nadmierną potrzebę ruchu siedząc na piłce, i dłużej potrafią skoncentrować się na zadaniu.

W domu swojemu dziecku również dałam wybór, wybrał dysk równoważny na krzesło - dzięki temu nie ma problemu z utrzymaniem prawidłowej postawy przy pisaniu i piłkę z której korzysta przygotowując się ustnie. Sprawdziło się.