Dzień dobry
Jestem nauczycielem w szkole specjalnej, w której uczę indywidualnie ucznia II klasy SSPdP ze względu na jego poważny stan zdrowia. Ten proces dydaktyczny trwa już 5 lat.Alan ma niepełnosprawność sprzężoną: niepełnosprawność intelektualna w stopniu umiarkowanym oraz ruchowa. Chłopiec ma zdiagnozowane mózgowe porażenie dziecięce czterokończynowe; wada rozwojowa mózgowia w postaci obustronnej schizencefalii z towarzyszącą dysplazją korową oraz cechami krwawienia do tkanki mózgowia. Funkcjonowanie w sferze fizycznej jest mocno zaburzone: nie porusza się samodzielnie na wózku inwalidzkim, z powodu mocno posuniętej skoliozy nosi gorset, nie jest w stanie sam utrzymać głowy. Potrzebuje stałej opieki osoby drugiej w zakresie samoobsługi. Komunikuje się pozawerbalnie. Postawą ciała, gestem, mimiką twarzy domaga się tego, czego w danej chwili oczekuje. Odpowiednie ułożenie ciała chłopca jest najważniejszym priorytetem w procesie edukacyjnym. Najchętniej przyjmuje postawę leżącą. Wówczas nawiązuje poprawny kontakt z nauczycielem i w miarę swoich możliwości stara się wykonać polecenia. Pozycja siedząca całkowicie ogranicza aktywność ucznia na lekcjach. Wtedy dyskomfort, odczucie bólu jest powodem głośnego płaczu i braku szans na nawiązanie z nim współpracy na lekcjach. Tok prowadzenia zajęć lekcyjnych oraz dobór materiałów edukacyjnych i pomocy dydaktycznych trzeba koniecznie dostosowywać do indywidualnych potrzeb i możliwości ucznia.
Brak komunikacji werbalnej stanowi utrudnienie w odczytywaniu wszystkich emocji, dlatego stale obserwuję ucznia i próbuję rozszyfrowywać jego stany emocjonalne na podstawie towarzyszących reakcji na różne sytuacje. Chłopiec jest pogodny i zawsze uśmiechnięty.bardzo mocno związany z rodziną (szczególnie z matką). Często na zajęcia zapraszam różnych uczniów, ponieważ Alan jest towarzyski. Lubi spędzać czas ze społecznością szkolną. Na miarę możliwości gramy w różne gry, np. memory, bystre oczko itp. oraz wspólnie wybieramy się na spacery. Na moich zajęciachczęsto czytam uczniowi bajki relaksacyjne, których głównym celem jest wyciszenie, odprężenie oraz wprowadzenie w stan relaksu mające za zadanie uwolnienie energii pobudzającej do życia.
Mój uczeń nie funkcjonuje fizycznie tak jak każdy zdrowy człowiek, niestety nie jest w stanie zrobić wiele rzeczy. Ponadto stale odczuwa różne bóle związane z chorobą. Bajki terapeutyczne mają przede wszystkim pobudzić wyobraźnię ucznia, który wczuwa się w bohatera odczuwającego różne pozytywne uczucia, które dostarcza mu świat pełen zmysłów: słuch, dotyk, wzrok, smak. np. „Wyobraź sobie, że leżysz na chmurce, słoneczko ogrzewa cię, chmurka jest bardzo mięciutka, kołyszę ciebie, a ty z góry oglądasz kolorowe łąki, lasy i pagórki…..” oraz wspierać trudne chwile zaistniałe na skutek choroby.
Ponadto pracuję w internacie i czasami mam dyżury w świetlicy szkolnej. Często mam styczność z dziećmi z dysfunkcyjnych rodzin. Nie jest moją mocną stroną prowadzenie zajęć z socjoterapii. Jednak znam doskonałego socjoterapeutę, który jest moim opiekunem stażu. Niejeden raz obserwowałam zajęcia, które koleżanka przeprowadzała z dziećmi i młodzieżą. Opowiadała im bajki, które miały wzbudzić ich emocje oraz doprowadzić do różnych dyskusji. Niesamowite było to, że uczniowie wcielali się w role bohaterów usłyszanych opowieści, otwierali się, a nawet czasami same dopowiadały sytuacje, które zaistniały w ich życiu. Podobało mi się to, że podczas zajęć wykazały się dużą aktywnością.
