Neuroedukacja – rewolucja w nauczaniu (I STOPIEŃ) - DRUGA EDYCJA

W mojej szkole funkcjonuje punktowy sysem oceniania zachowania. Uczniowie zbierają punkty negaywne i pozytywne. Ci ze sporą ilością negatywów mają sporo możliwości poprawy - są konktrakty, ale też i dużo możliwości wykazania się w pozytywny sposób, zrehabilitowania jeżeli trzeba. 

Pracuję w zespole szkół...od przedszkola do liceum. Jak czytam powyższe wpisy...to czuję, że nie widzę wielkiej różnicy. Też mamy punktowy system oceniania zachowania (ale poza punktami karnymi uczeń ma szeroki wachlarz możliwości zdobycia punktów pozytywnych). Pracujemy na OK...to znaczyy nieliczni i moze tu jest problem. Co do nastolatków...z perspektywy ostatnij mojej klasy...najlepszy okres do uczenia to, wbrew powszechnej chyba opinii, właśnie gimnazjum. Niby ten okres najbardziej rozchwiany...ale jak się "tafi" do dziecka, to można góry przenosić.

Odniosę się do małego fragmentu szkolnego systemu wychowania szkoły podstawowej. Znalazłam go w internecie. Komentarze dodam kursywą.

Uczeń:

1. zna i akceptuje działania wychowawcze Szkoły.
   Komentarz: a może ma znać na pamięć? Bo nauczyciele to na pewno cytują wszystko z pamięci.


2. szanuje oraz akceptuje siebie i innych
   Komentarez: a co jeśli sam siebie nie akceptuje? Czy, jeżeli nie akpcetuje brutalnego kolegi z klasy, ma się sam przenieść do innej szkoły?

Uwaga końcowa: Najłatwiej jest krytykować. Osobiście nie czuję się na siłach zaproponowania tekstu szkolnego system wychowania, który uznałabym za dobry.

Chyba nie ma szkoły w której funkcjonowałby idealny system oceniania. W mojej szkole już po raz kolejny zmieniliśmy system oceniania. W jego ustalaniu brali udział również uczniowie. Na ocenę ucznia z zachowania składa się również podejście ucznia do swoich obowiązkówi, jego sukcesy w różnych dziedzinach. Zwracamy również uwagę na możliwosci ucznia - uczeń z nadpobudliwością czy zespołem Aspergera nie może być karany za swoje zachowanie odbiegające od przyjetej normy lecz oceniany jest wkład pracy ucznia aby jak najbardziej dopasować się do szkolnego regulaminu. Na podstawie obserwacji nauczyciele proponują oceny co czynią również na lekcjach wychowawczych sami uczniowie - mogą przy tym argumentować i podawać konkretne przykłady zachowań, ktore mogą wpłynąć na ocenę (co jest istotne, gdyż pewne działania mogą nam "umknąć"). Po uzyskaniu wszystkich propozycji wychowawca ustala ocenę z zespołem nauczycieli uczących w klasie.

Niestety nie mogę opisać jak jest w mojej szkole , gdyż pracuję z nauczycielami. Jednak informacje od nich np. o potrzebach edukacyjnych, problemy wychowawcze oraz  magiczne słowo komunikacja   stawiają na pierwszym miejsu. Informacje o fazach rozwoju, potrzebach i możliwościach są bardzo istotne, jednak tworzymy formalnie zapisane modele, algorytmy, które stanowią prawo. To niej jest proste przełożenie, wiele zależy od nauczycieli i rodziców. Tworzyć mądre prawo to jest ważne.

Szkolny system wychowania... W pierwszym rzędzie jestem rodzicem i zastanawiam się jak rodzicielski system wychowania udaje mi się ralizować. Różnie to bywa. Bunt musi być, jest to naturalny etap rozwojowy, jak wskazuje nam autor modułu. Naszym zadaniem jest stawiać granice, ustalać reguły, wskazywać drogi rozwoju i możliwości, a młodzież w sposób naturalny podejmuje większe ryzyko i buntuje się przeciwko zasadom. Nie możemy się na to obrażać, jedyne co nam pozostaje to akceptować naturalny rozwój młodzieży, akceptować ją i robić swoje... 

Dyscyplina jest potrzebna ,aby móc się buntować ,gdyż bunt jest konieczny. Te słowa z modułu oddają sens i potrzebę  tworzenia  dokumentów w szkole na czele ze Statutem Szkoły i rozdziałem "Prawa  i obowiązki ucznia". Uczniowie bardzo szybko odnajdują się w tym gąszczu i czasem z premedytacją wykorzystuję jego punkty. Mam uczniów(szkoła ponadgimnazjalna), którzy z chirurgiczną precyzją  potrafią na koniec semestru mieć 51% obecności co zgodnie ze Statutem gwarantuje im wystawienie oceny pozytywnej , bo przychodzą wtedy gdy są przygotowani. Koleżanka wystawiajac ostatnio oceny z zachowania (system punktowy) nie mogła uwierzyć ,że  tzw.kombinatorce wyszło dobre .

Czasem mam wrażenie ,że uczniowie bawią sie z nami w  " kotka i myszkę" lub "co mi zrobisz jak mnie złapiesz" 

Własnie, co szkoła to inne zasady raz sie sprawdzaja a raz nie! U mnie w szkole istnieje system oceniania podzielony w kilku kategoriach gdzie w kazdą rubryke wstawia się P-czyli dobre zachowanie i N-czyli zle zachowanie. Nie wiem czy w innych szkolach sie to przytrafia ale u mnie się zdarza. Własnie chodzi o to, ze najchetniej wstawia sie to  nieszczesne N bo jak dziecko narozrabia to od razy N-ka, A dlaczego nie stawia sie tak czesto P jak N. Bo przeciez co dziecko zrobi dobrze, to takie zwyczajne, pospolite, to przeciez wynika z kultury dobrego wychowania, więc tak powinno byc i nie jest to az takie"wow". No niestety u jednych dzieci prosta czynnosć jak  przeproszenie kogos jest czyms na co mus isie zebrac się w sobie a u innych cos naturalnego. Więc jeśli nie wynagrodzimy tego przyslowiowego "łobuza" to z prostej zasady wynika że on bedzi miał właściwie wiekszosć N, bo za jego przezwycięzenie bariery w powiedzeniu dobrego słowa nie zostanie wynagrodzony, ponieważ dla nauczyciela jest to takie normalne słowo które każdy powinien mieć do siebie przypisane. No niestety, tak nie jest . Kazde dziecko pochodzi z innego srodowiska domowego innaczej sa wychowywani a my nauczyciele powinnismy to zauwazyc. Oceniając dziecko powinnismy wiedzieć , ze nie kazdemu przychodzi wszystko łatwo i jesli pojawi sie jakas nieznaczna zmiana u dziecka trzeba to zauważyc, pochwalic, zmotywować dziecko do dalszego działania, aby wiedział,o że ktos jest , kto go docenia, widzi w nim dobre cechy a nie tylko złe.

Dzien dobry
Z przymrużeniem oka powiem: te systemy, programy itd. są tylko dla nauczycieli i wyłącznie na potrzeby oceny zachowania dwa razy w ciągu roku szkolnego. Uczniowie mają własne systemy zachowania, postępowania - zależne od wieku, szkoły, środowiska czy czasu i kontekstu oraz potrzeby. Przybierają różne maski a my - nauczyciele - cieszymy się, że albo wychowani albo nie...i przypisujemy zasługi tymże naszym systemom. A co my tam mamy? Co właściwie uczen wie o szkolnym programie wychowawczym? Albo profilaktycznym (oczywiście uogólniam poziom edukacyjny, typ szkoły i inne elementy). W zasadzie - przynajmniej w mojej szkole - jest to "wytrych" do dyskusji o usprawiedliwieniu, podniesieniu oceny zachowania czy innych, istotnych dla dziecka, elementów. Tak naprawdę - kto i kiedy informje uczniów o zawartości tych dokumentów? A ideal wychowanka - to pieśń przyszłości. Bardzo wiele zależy tu od samego "narybku" przychodzącego do szkoły, jeszcze więcej od atmosfery w szkole i dobrego "zaopiekowania się" uczniem. To ważne elementy, aczkolwiek i tak nie wystarczające. Tworzę statuty szkół, kreuję wraz z Radami programy różnej maści - i tylko po jakimś czasie dowiaduję się, co się z tym dzieje. Aczkolwiek - zmierzamy do realizacji od wielu lat przyświcającej nam idei: Takie będą losy (dzieje) Rzeczypospolitej, jak Jej młodzieży (wy)chowanie....

Zaś od czasów Sokratesa wiadomo (co On sam powiedział): Czasy są złe, a młodzież wredna.....Działam tak, by było inaczej. I mam dobrą młodzież