Może nie jest jeszcze za późno...

Moi Drodzy, tego typu pytania otrzymuję bardzo często:

Witam serdecznie. Ostatnio zobaczyłam dyktando chłopca z II klasy, który uczęszcza do mnie na zajęcia logopedyczne. Było tam mnóstwo błędów, które uniemożliwiały odczytanie treści tekstu. Błędy były poprawione czerwnym kolorem, a na końcu była adnotacja nauczyciela: "popraw błędy". Zastanowiłam się jak to dziecko ma poprawić ten tekst, w którym nie było ani jednego sensownego wyrazu. Myślę, że nauczyciel podszedł do dyktanda standardowo. W ogóle, czy dziecko zagrożone dyslekcją powinno pisać tekst, który najwyraźniej jest dla niego za trudny? Dziecko ma trudności z powtórzeniem ciągu trzech wyrazów. Będę wdzięczna za udzielenie mi wyjaśnienia. Z góry dziękuję.

Moja odpowiedź:
 

Szanowna Pani, odpowiadam „w punktach”:

1/ dziecko, które ma takie problemy z pisaniem w klasie II powinno być zbadane gruntownie w poradni psychologiczno-pedagogicznej juz w klasie I, bo miało jeszcze większe problemy;

2/ ta opinia powinna być od dawna w Pani rękach;

3/ jeżeli nie było badane lub nie otrzymała Pani kopii opinii, powinna Pani zabiegać o badanie; 

4/ przyczyny trudności w czytaniu i pisaniu są różne, tylko jedna z nich to specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu (dysleksja – a nie dyslekcja, jak w zapytaniu lub dysortografia);

5/ dziecko powino być drugi rok objęte terapią pedagogiczną w szkole lub w poradni plus codziennie systematycznie pracować w domu;

6/ widać, że nauczyciel nie ma pojęcia, jak pracuje się z dziećmi ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi – dyrekcja powinna zorganizować szkolenie dla nauczycieli w tym względzie;

7/ przy takim nasileniu trudności dziecko powinno pisać klasówkę, lecz tekst dyktanda winno zapisywać z pamięci lub go przepisywać, podczas gdy inni uczniowie piszą dyktando ze słuchu. Takie zadanie daje nauczycielowi wskazówki, co dziecko powinno ćwiczyć, a więc jest diagnostyczne.

Inne kwestie na ten temat można znaleźć w książce „Uczeń z dysleksją w domu” i „Uczeń z dysleksją w szkole” Wydawnictwa OPERON.

Łączę pozdrowienia,

Marta Bogdanowicz