Wakacyjnie i refleksyjnie

Powracam do blogowania po dłuższej przerwie spowodowanej kłopotami technicznymi z portalem Ortograffiti. Na szczęście pokonanymi .

Na ogół staram się unikać na tym blogu tematów niezwiązanych bezpośrednio z edukacją i specyficznymi trudnościami  w uczeniu się. Jednak dziś, przedwakacyjnie i rocznicowo, pozwolę sobie na nieco inną refleksję.

24 czerwca 1914 roku – dokładnie sto lat i trzy dni temu – na wiejskiej stacyjce Adlestrop, położonej wśród malowniczych wzgórz Cotswolds w środkowej Anglii – stanął pociąg. Nie wiadomo dlaczego, gdyż był to ekspres, który tego przystanku nie miał w swym rozkładzie jazdy. Po tym nic nie znaczącym – zdawałoby się – wydarzeniu nie powinien dziś pozostać żaden ślad. Jednak stało się inaczej, za sprawą jednego z pasażerów, młodego poety Edwarda Thomasa. Dzięki niemu ta ulotna chwila sprzed wieku już na zawsze będzie trwać w tych słowach:

Tak. Pamiętam Adlestrop –

Tę nazwę, gdyż, w pewne popołudnie

Upału mój pociąg pośpieszny

Przystanął tam niespodzianie. Był koniec czerwca.

Syczała para. Ktoś zakasłał.

Nikt się nie pojawił ani nikt nie zniknął

Z pustego peronu.

Ujrzałem Adlerstop – tylko nazwę.

I wierzby,  i wierzbówkę kiprzycę, i trawę

I wiązówkę błotną, suche stogi siana,

Tak samo nieruchome i samotnie piękne,

Jak chmurki na niebie nad nimi, hen wysoko.

I przez tę chwilę śpiewał kos

Gdzieś blisko, a wokół, głosami cichszymi,

coraz dalej i dalej, wszystkie ptaki

Hrabstw Oxfordshire i Gloucestershire.

Obietnica idyllicznego lata, jaką niesie ze sobą ten wiersz, miała pozostać niespełniona. Cztery dni później, 28 czerwca 1914 roku – jutro będziemy obchodzić stulecie tego wydarzenia – ręka zamachowcy pozbawiła życia arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, następcę tronu Cesarstwa Austro-Węgier. A po kilku kolejnych tygodniach największe kraje Europy stanęły do wojny, która miała trwać cztery lata i pochłonąć 16 milionów ofiar. Jedną z nich był autor wiersza. Edward Thomas zginął 9 kwietnia 1917 roku w bitwie pod Arras we Francji.

Pisząc te słowa czuję – może nieco egoistyczną  - wdzięczność za życie w Europie w czasach trwałego pokoju. Choć konflikty wciąż dzielą nasz kontynent, totalna krwawa wojna między europejskimi państwami jest dziś  - na szczęście – nie do pomyślenia. Współczesna polityka może i często wygląda niepięknie – wystarczy spojrzeć na wydarzenia ostatnich tygodni – ale i tak jest nieskończenie lepsza niż rozstrzyganie sporów w okopach Francji i Belgii. Mamy więcej szans, aby zająć się tym, co naprawdę dobre – na przykład edukacją naszych dzieci.

Życzę Wam pięknych wakacji. Będę się odzywał od czasu do czasu, a jakże .