Dostosowanie wymagań edukacyjnych

Pozdrawiam po dłuższej przerwie, na progu wakacji!

W październiku zeszłego roku wziąłem udział w konferencji „Z dysleksją przez całe życie – dobre praktyki”, którą reklamowałem zresztą na tym blogu. W moim wystąpieniu, oraz artykule opublikowanym w materiałach konferencyjnych, podjąłem temat dostosowania wymagań edukacyjnych. Ostatni, wiosenny numer biuletynu „Dysleksja” przedrukował wybór materiałów konferencyjnych, w tym skróconą wersję mojego artykułu.  Kusiło mnie, aby się tym pochwalić na blogu; pokusa zwyciężyła, kiedy w zeszłym tygodniu otrzymałem następujący email:

Bardzo dziękuję za artykuł w ostatnim numerze biuletynu „Dysleksja”. Jestem anglistką, nauczycielem akademickim, mamą nastoletniego już chłopca z dysleksją, słuchaczką Podyplomowych Studiów Terapii Zaburzeń Czytania i Pisania.

Od dłuższego już czasu jestem zaniepokojona tempem, w jakim w polskich szkołach przybywa uczniów z dysleksją, a przynajmniej z opinią o tejże. Często dzieje się tak przed egzaminami po szkole podstawowej czy po gimnazjum (mimo wprowadzonej ostatnio regulacji). Taka sytuacja budzi mój wewnętrzny sprzeciw! Wiem przecież, ile wysiłku i pracy włożyliśmy w terapię – różne formy terapii, nawet te, których zasadność Pan pewnie poddałby w wątpliwość. No cóż, jeśli jest choć cień szansy na poprawę, człowiek próbuje wszystkiego. Pamiętam ile czasu i wyrzeczeń kosztowała nas żmudna i regularna praca w domu, która przyniosła oczekiwane rezultaty (syn jest w bardzo dobrym liceum i myśli o architekturze). Nie można jednak zapominać o trudnościach, które osoby z realnym problemem dysleksji muszą przezwyciężać. Jednak okazuje się, że nie wszyscy! Są tacy, dla których opinia dyslektyka to „opłacalna wymówka”, „bonus” „papier uprawniający do lenistwa”. Sytuacja w szkołach jest przerażająca! Wystarczy posłuchać dzieci na szkolnym korytarzu czy spojrzeć na strony czy fora internetowe, żeby zrozumieć jak powszechny jest to problem, który można krótko podsumować jedną z zasłyszanych opinii: „Nie chce ci się uczyć – musisz załatwić sobie opinię dyslektyka”. Tak też było w szkole syna. Długo pozostawał jednym z nielicznych uczniów z dysleksją do czasu egzaminów. Nagle okazało się, że dysleksja stała się problemem wielu uczniów, którzy nie wykazywali żadnych jej symptomów w klasach poprzednich. Wielu z tych uczniów oficjalne chwaliło się, że „załatwiło” sobie opinię z poradni przed egzaminem. Niejednokrotnie przyznawali się do takich nieuczciwych praktyk rodzice, „dbający” o rozwój swoich dzieci. Taki stan rzeczy budzi we mnie bunt i sprzeciw. Takie praktyki rodzą nieporozumienia, niedomówienia, fałszywe oskarżenia czy pomówienia. To swoiste błędne koło. Nauczyciele zakładają, że dyslektyk to oszust i krętacz, traktują więc problem z przymrużeniem oka, lekceważąco. Uczniowie z realnym problemem, którzy potrzebują wsparcia nie otrzymują należnej pomocy, są raczej stygmatyzowani jako lenie i krętacze, zarówno przez nauczycieli jak i rówieśników. Nie ma mojej zgody na takie traktowanie problemu! Opinia z poradni powinna bezsprzecznie wiązać się z uczęszczaniem na terapię i z regularną, rzetelną pracą w domu. Nie jestem pewna czy udałoby się to weryfikować, ale taka sytuacja byłaby jasna i przejrzysta dla wszystkich – masz trudności związane z dysleksją musisz systematycznie ćwiczyć i pracować dużo więcej, a nie mniej!

Ciekaw jestem opinii i sugestii innych czytelników. Czekam na dyskusję....