Animator Ortograffiti. Nowe standardy pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole

Zazwyczaj w pokoju nauczycielskim mówi się o złych zachowaniach dzieci, chociaż zdarzają się też pochwały. To wszystko zależy od uczniów i od podejścia nauczycieli. To właśnie na nich spoczywa ogromna odpowiedzialność wychowania i nauczania uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

Bardzo rzadko bywam w pokoju nauczycielskim, ale mamy regularne spotkania terapeutów, wychowawców i tam omawiamy zarówno trudności jaki i możliwości danego dziecka. Staramy się wspólnie - wszyscy służą radą. Wskazania z poradni są w dzienniku Librus w module "specjalne potrzeby" i każdy nauczyciel ma do nich dostęp.

Niestety, reforma edukacji sprawiła, że biegam między 2 budynkami szkoły (znajdują się na różnych ulicach!), ponadto pełnię po 2-3 dyżury dziennie, więc czasu na wymianę doświadczeń jest bardzo mało. Wydaje mi się, że spontaniczne komentarze nauczycieli najczęściej dotyczą niewłaściwego zachowania uczniów lub anegdot z lekcji, rzadziej pochwał. Zgadzam się z poprzednimi wypowiedziami, które sugerują, że kurs  terapii pedagogicznej powinien ukończyć każdy nauczyciel. Dodam więcej, powinien być to wiodący przedmiot w trakcie studiów pedagogicznych.

Nauczyciele  w mojej szkole bardzo uważnie zapoznają się z opiniamii ppp, zadają pyatnia, słuchają wyjaśnień.  Mają dużą wiedzę na temat objawów dysleksji na swoich przedmiotach. W pierwszym półroczu zazwyczaj jest więcej pozytywnej energii i więcej pochwał. I mimo że w pokoju nauczycielskim dają się słyszeć uwagi dotyczące trudności uczniów, to są często łagodzone stwierdzeniami "ale on ma pod górkę, wiem o tym" lub "chociaż się stara". 

Na pewno w młodszych klasach (w nauczaniu zintegrowanym) nauczycielki pracują na mocnych stronach, zauważają i chwalą różne talenty dzieci. 

Również zdecydowana większość wychowawców w swoich klasach wykorzystuje mocne strony  uczniów z dysleksją, chwali ich na forum klasy za różne aktywności. 

Muszę zgodzić się, że częściej mówi się o trudnościach danego ucznia i kłopotach w trakcie lekcji niż pozytywnych aspektach. Nauczyciele na początku roku zapoznają się z dokumentacją PPP, a póżniej jako wychowawca muszę przypominać o pewnych sprawach. Czasami nawet tłumaczyć  zachowanie ucznia na lekcji, w trakcie realizacji zadań.

Myślę, że postanowieniem każdego naczyciela powinno być : częstsze chwalenie swoich uczniów.

Niestety ze smutkiem muszę przyznać, że w dobie reformy edukacji wszyscy gnamy ze szkoły do szkoły i tego czasu na wspólną wymianę doświadczeń jest coraz mniej. Z tego też wynika pewnie fakt, że rozmawia się raczej o "trudniejszych" przypadkach...

Mamy tak mało czasu,że w rozmowach staramy się skupiać na problemach i metodach,które pomogą naszym uczniom.

W mojej szkole na początku roku wszyscy nauczyciele przygotowują dostosowanie wymagań na swoim przedmiocie i przekazujemy informacje rodzicom. Staramy się dostosowywać do indywidualnych potrzeb, ale nie zawsze to jest możliwe -np. jesli w klasie jest 7 uczniów z wymaganiem "powienien siedzieć w pierwszej ławce, nie przy oknie" to niestety, nie jest to do zrobienia. Opinie także pozostawiają wiele do życzenia - zdarza się że w opinii o 'Kasi" w zaleceniach jest mowa o 'Zosi". W naszych rozmowach o uczniach staramy się skupić na dobrych cechach, raz w półroczu spotykamy się całym gronem ze wszystkimi specjalistami zatrudnionymi w szkole i szczegółowo omawiamy sytuację naszych uczniów, ze szczególnym uwzględnienim tych z trudnościami.

Niestety ... uczniów z dostosowaniami jest tak wiele, że czesto nauczyciele nie wiedzą w zasadzie w co mają włożyć ręce.

I wymagań na około ogrom. Myślę, że sporo zależy od tego jak prowadzona jest też dokumnetacja w szkole i czy przypadkowo nie "dokłada" się nie potrzebnej papierologii. 

Niestety godzn z terapii nadal za mało względem zapotrzebowania a do tego nakładają się problemy lokalowe.

Napięcia rosną na wielu obszarach ... 

W pełni zgadzam się z koleżanką Anią Wieczorek. Zdarzają się niestety nierzadko opinie na zasadzie kopiuj-wklej, gdzie powinny one dotyczyć np.: dziewczynki, a zawarte sformułowania są w rodzaju męskim. To niezwykle przykre. Jeśli chodzi o komentarze w pokoju nauczycielskim, to są oczywiście różne, jak różni są ludzie. Wynika z nich jednak troska o ucznia i szukanie pomysłów jak mu pomóc, lub sobie z nim konstruktywnie radzić.