Animator Ortograffiti. Nowe standardy pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole

Moją niszą jest udział całej klasy w różnego rodzaju projektach, które pozwalają na rozwijanie kreatywności i pobudzają do myslenia. Dzięki nim cała grupa się świetnie integruje, pomaga sobie nawzajem.

Zdolności w nauce jezyków obcych u jednego z uczniów sprzyjały budowaniu jego poczucia własnej wartości na forum klasy poprzez zaangażowanie chłopca w działania na rzecz projektu edukacyjnego. Uczeń stał się nieformalnym liderem grupy, poprzez swoją wiedzę i umijętności językowe zdobył uznanie kolegów. 

Mam na myśli 3 uczniów:

1. Umysł logiczny, świetna z matematyki. Często jej powtarzam, że świetnie liczy. Może pomóc uczniom słabszym z matematyki, a później oni wspierają ją z języka polskiego.

2. Pięknie rysuje. Jest też samodzielny i zaradny. Może stworzyć różne plakaty edukacyjne.

3. Ma zainteresowania przyrodnicze i potrafi opowiedzieć wiele ciekawostek o różnych zwierzętach. Bardzo lubi się bawić, dlatego wykorzystuję różne gry edukacyjne.

Antek na początku kl. 4 miał etykietkę ucznia z problemami. Koleżanki z klasy uważały z wyrzutem, że ciągle trzeba się nim opiekować. Antek miał problemy z organizacją pracy i wolne tempo pisania. Ponadto był zagubiony w szkole (zmiana systemu nauczania na klasowo-lekcyjny): nie wiedział, gdzie ma lekcje, zapominał o plecaku,  miał 2 piórniki, ale nie było w nim długopisu itp. Przez to dziewczynki go ciągle pilnowały i upominały, co bardzo denerwowało Antka. Natomiast koledzy wykluczali chłopca z zabaw zespołowych ze względu na słabą kondycję fizyczną oraz płaczliwość. Podstawą konstruowania pozytywnej niszy edukacyjnej w klasie 4 było uświadomienie zalet Antkowi i zaakcentowanie ich na forum klasy. Nie było to trudne zadanie, gdyż Antek pięknie opowiada, ma bogate słownictwo i dużą wiedzę o świecie, świetnie recytuje wiersze,  bdb rozumie teksty czytane po cichu, bdb zna treści lektur, sprawnie rozwiązuje zadania z gramatyki, bdb zna język angielski i imponuje kolegom znajomością gier komputerowych. W kolejnym etapie uświadomiłam rodzicom trudności chłopca, skierowałam na badania pod kątem dysgrafii i dysortografii. Tata zaskoczony niską koordynacją podczas zajęć z Gimnastyki Mózgu zaczął z synem uprawiać sport. Rodzice skorzystali z pomocy psychologa, który uświadomił specyfikę trudności w koncentracji uwagi. Podczas wakacji Antek pracował pod kierunkiem rodziców w ćwiczeniach „Od dysgrafii do kaligrafii”, nieco poprawił pismo, nadal wymaga dostosowania w zakresie tempa pracy.  Jednak jego sytuacja wśród rówieśników uległa znacznej poprawie. Nie skarży na innych, nie płacze. Ostatnio zdobył uznanie kolegów, Antek pokonał w zawodach pływackich najlepszego w klasie. Opisany przypadek to piękny przykład postawy ucznia sprzyjającej uczeniu się i środowiska sprzyjającemu uczeniu się. Tylko ciągle brzmi mi w uszach pytanie taty Antka: „Dlaczego ja wcześniej tego nie wiedziałem?”

Nisza dla mojej uczennicy to sieć społecznego wsparcia - w jej naukę włączyłam nie tylko rodziców, ale też szkolnego psychologa, terapeutę ręki, pracownika społecznego oraz kuratora społecznego, razem spotykamy się raz w semestrze rozmawiając jak pomóc dziecku. Dzięki temu matka jest bardziej świadoma swojej roli i pomaga dziecku, dziecko ma większą frekwencję w szkole, więc ma dostęp do terapii, ma też obiady w szkole finansowane z ośrodka pomocy. 

Jeden z przykładów, o którym mogłabym napisać to moja uczennica. W klasie Iv nauka języka poskiego szła jej ciężko, słabo czytała i miała problemy z poprawnym zapisem. Nie wierzyła w siebie, nie zgłaszała sięna lekcjach, nie robiła zadań dodatkowych. W klasie V omawiane są mity. To właśnie stało się jej ulubioną niszą edukacyjną. Zakochała się w mitologii greckiej a później zaczęła poszukiwania innych. Obecnie jest w klasie VI i czyta mitologię celtycką W trakcie klasy piątej wygrała konkurs historyczny. Dzisiaj to zupełnie inna osoba, która ma trudności w nauce, ale wierzy w siebie.

Uczeń, o którym myślę, jest typowym przykładem wzrokowca. Wiem, że jeżeli z danymi treściami skojarzy obraz, będzie mu łątwiej zapamiętać. Biorę to pod uwagę dbając o wystrój sali lekcyjnej. Bardzo ważny jest też kontakt z rodzicami i wspólny front w pracy nad rozwojem dziecka.

Staram się tworzyć niszę edukacyjną, bazując na mocnych stronach uczniów. Staram się wymyślać dla nich proste konkursy, starając się wychodzic naprzeciw ich oczekiwaniom i potrzebom. Nie ukrywam, ze udział w kursie i materiały, sprawiły, że na wiele spraw spojrzę inaczej.

 W swojej pracy wykorzystuję różnego rodzaju programy komputerowe, dzieci uwielbiają naukę z użyciem komputerów, czują się wyróżnione, że moga brać udział w takich lekcjach, w zasadzie nie traktują ich jak lekcje, tylko świetną zabawę. Dodatkowo opowiadam im o ludziach sławnych, którzy pomimo trudności dyslektycznych osiągnęli sukces.  

Moją niszą dla uczniów jest kodowanie i programowanie. Wykorzystuję je w terapii pedagogicznej z wieloma sukcesami i ogromnym zaangażowaniem uczniów jednocześnie wskazując obszar do perspektywicznego rozwoju.