Animator Ortograffiti. Nowe standardy pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole

Kazdy powinien być motywowany. Motywacja, to wieksza pewność siebie, zachęta do pracy, świadomość, że nie jestem gorszy, że potrafię.

Każdy z nas ma swoje mocne i słabe strony. Lubimy też być chwaleni i nagradzani. Dlaczego nie wykorzystać tych naturalnych predyspozycji do pracy z dziećmi?

Warto po pierwsze zadbać o to, by każdy uczeń czuł się na zajęciach zauważony i doceniony. Możliwość wykazania się w jakieś konkretnej dziedzinie daje możliwośc zabłyśnięcia na forum klasy, grupy - a nam na wykorzystanie naturalnego potencjału dziecka. Uczeń, który ma możliwość opowiedzenia o swoich pasjach i zainteresowaniach zdecydowanie chętniej udziela się później na lekcjach i zajęciach dodatkowych. Rolą również nauczyciela jest wskazanie różnych ciekawych tematów, którymi dziecko może się zainteresować. Częso dlatego daję uczniom zadania dodatkowe, dla chętnych.

Po drugie dziecko, które może rozwijać swoje pasje i zainteresowania, czuje się dowartościowane, zauważone w grupie. Łatwiej jest mu się wypowiadać publicznie. Dzieci mające problemy z pracami pisemnymi,  potrafią np. pisać długie wypracowania o swoich pasjach, zainteresowaniach.

Rolą nauczyciela, terapeuty jest poszukiwanie, odkrywanie ukrytych w dziecku potencjałów - skarbów i wspólne ich rozwijanie. Myślę, że przynosi to satysfakcję i dziecku i nauczycielowi!

Zawsze staram się dostrzegać u uczniów to co zrobili dobrze, co im się udało. Przykładowo, poznajemy nową literę, uczeń z dysgrafią ma ogromne problemy z poprawnym napisaniem liter. Jeżeli coś mu nie wychodzi to i nie chce tego pisać. Przy ocenie więc skupiałam się nie na tym co brzydkie, ale na tym co ładne. Podchodziłam i wskazywałam, które literki napisał najładniej, przy nich rysowałam uśmiechnięta buźkę.  Takie podejście sprawiło, że dzieci nie obawiały się mojej kontroli, same wskazywały, które literki ich zadaniem napisałi najładniej i z większą ochotą podejmowali wysiłek pisania. Tak jest ze wszystkim, jeżeli dziecko ma trudności z opanowaniem jakiejś umiejętności, to nie lubi jej się uczyć, ani tego robić. Jeżeli placek nam nie "wyjdzie", to go więcej nie upieczemy, ale jeżeli ktoś nam poda super sposób na wykonanie tego placka, i uda się, to będzie nasz ulubiony placek. Z nauką i naszymi uczniami jest podobnie, musimy im pokazać jak mogą to zrobić, żeby im się udało.

Dziecko niezmotywowane z całą pewnością nie uzyska satysfakcji z pracy, ani dobrych jej efektów. Pierwszym krokiem w oddziaływaniu terapeutycznym powinno być uświadomienie dziecku jego mocnych stron, co da mu poczucie własnej wartości i bazę do dalszej pracy. 

Według mnie (nauczyciela wspomagającego), rozbudzanie i rozwijanie zainteresowań oraz uzdolnień uczniów ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się, wykorzystywanie ich mocnych stron oraz własnego potencjału zwiększa ich motywację do nauki.

Wiedząc, jakie zainteresowania ma nasz uczeń, możemy zaproponować mu poprowadzenie zajęć dla całej kasy z wybranego przez niego tematu z dziedziny, którą się interesuje. Uczeń chętniej zaangażuje się w to zadanie, ponieważ będzie dotyczyło zagadnienia, które go interesuje. Chętnie będzie dzielił się z rówieśnikami informacjami na interesujący go temat. Dodatkowo będzie mógł podczas prowadzenia zajęć wykazać się bogatym słownictwem, znajomością pojęć i terminów. 

Wymienione wyżej działanie zapewni mu poczucie sprawstwa.

Pracując z uczniami ze spektrum autyzmu, niezwykle ważne jest odkrycie ich potencjału z wykorzystaniem indywidualnych systemów motywacyjnych. 

Za przykład mogę podać ucznia z autyzmem - Jakuba, który rozwinął swój potencjał, wtedy gdy zaczęłam podążać za jego zainteresowaniami - a konkretnie tematyką zwierząt, szczególnie tych dzikich, afrykańskich. Budując wspólne pole uwagi  wokół zwierząt (np. lepiąc je z plasteliny), chłopiec z autyzmem nawiązał kontakt, uczył się współdziałania, wsólnej zabawy, pojawiły się pierwsze słowa - wspólne naśladowanie odgłosów zwierząt, nazywanie zwierząt... Stopniowo uczeń ten zaczał mówić coraz więcej, chociaż tematyka koncentrowała się na świecie zwierząt (motywacjyjne naklejki, karty pracy, książki ze zwierzętami, zachęcały Jakuba do nauki). Obecnie czyta już wiersze, teksty najchętniej oczywiście o zwierzętach... Uważam, że szczególnie przykład osób ze spektrum autyzmu ukazuje niezwykłą rolę właśnie motywacji, często związanej z zainteresowaniami, która jest kluczem, dźwignią do dalszego rozwoju potencjału każdego ucznia (nie tylko z autyzmem).

Załączony plik:

20160829_000029.jpg 2,00 MB

 

Powyższy wpis pasuje idealnie do metody, którą wybrałam, aby otworzyć możliwości uczenia się, dziecku ze spektrum autyzmu w klasie pierwszej SP. Moj uczeń nie czyta, natomiast jego wielkim sukcesem jest to, że samodzielnie tworzy zdania, odpowiada na zadane pytania, utrzymuje uwagę na zadaniach- tylko wtedy, gdy wiążą się one choć częściowo z jego zainteresowaniami. Na razie nie ma mowy o odejściu od tematyki zainteresowań, ale wspomniana w poście powyżej motywacja do działania jest krokiem milowym do moich dalszych działań dydaktycznych.

Bazujmy na tym co jest dobre. Znając dziecko możemy określić kiedy ma lepszy, a kiedy gorszy dzień, kiedy wpływa na niego pogoda, sytuacja w rodzinie, stan zdrowia. Ważne jest by trochę odpuszczać w takie dni przemycać treści nauczania w tym co lubi a w dni wysokiej aktywności dodawać elementy których normalnie by nie wykonał. Jak to mówią Nie od razu Rzym zbudowano. My też budujmy nasze dzieci cegłą po cegle.

Żeby uczeń mógł wykorzystać swój potencjał, musi czuć się akceptowany w środowisku, wiedzieć, że nauczyciel jest po jego stronie, mieć poczucie, że w czymś jest dobry, a do tego jeszcze mieć sposobność do wykazania się. To oczywiste, ale jakże trudne w realizacji. W teorii wszystko jest prostsze, w praktyce napotykamy na wiele trudności. Musimy realizować podstawę programową, zadania dodatkowo narzucone przez szkołę itd. Czasem jednak warto opuścić jakieś treści, kolejne prawie odruchowe wypełnianie linijek w ćwiczeniach, na rzecz zajęć bardziej kreatywnych, podczas których dziecko ma szansę się pokazać takim jakim jest. Wtedy pracuje chętnie, spontanicznie, czesto przyjmując rolę lidera.

Motorem napędzającym każdego z nas jest docenienie naszych wyciłków. Doceniając i widząc małe sukcesy swoich uczniów dodajemy im skrzydeł  

Zgadzam się z wypowiedziami. Uczeń świadomy swoich mocnych stron pracuje chętniej i szybciej robi postępy. Oczywiście rolą nauczyciela i rodziców jest pomoc dziecku w odkryciu predyspozycji i uzdolnień. Ponadto ogromne znaczenie ma pochwała nawet za najmniejszy sukces. Wówczas pojawiające się trudności w nauce nie są w stanie znacząco obniżyć motywacji dziecka.