Animator Ortograffiti. Nowe standardy pomocy psychologiczno-pedagogicznej w szkole

Inaczej działają, inaczej myślą, inaczej rozwiązują zadania. Takie dzieci to skarb w klasie. Zawsze ktoś odwróci tok lekcji i mamy możliwość spojrzenia na świat pod innym kątem. To zawsze jest ciekawe. To ogromnie podnosi samoocenę dzieci z trudnościami, które z reguły mają niską samoocenę. Moja zasada - Skoro cukier się rozsypał to musiał być ku temu jakiś powód. Jaki?

Uczeń, któremu pozwalamy wykorzystać jego wlasny potencjał pracuje z większym zaangażowaniem, ma motywację do nauki. Idzie za tym przeswiadczenie, że nie jest taki najgorszy, że coś może osiągnąć. Uczniowie łatwiej przyswajają sobie wiedzę kiedy doświadczą sukcesu, a doświadczą sukcesu kiedy nauczyciel będzie ich motywował. Duże znaczenie ma tu postawa nauczyciela- bardzo ważna jest atmosfera i poczucie bezpieczeństwa dziecka.

Praca z wykorzystaniem mocnych stron i potencjału ucznia pozwala wykorzystać jego motywację i wzmocnić poczucie własnej wartości.

Jest też okazją do budowania relacji z terapeutą na bazie zainteresowań dziecka.

Jeden z moich uczniów lubi zagadki, więc często właśnie w ten sposób organizujemy pracę.

U mnie w klasach 1-3 nie ma ocen (w skali 1-6 czy też w formie obrazków), ani nagród (takich jak naklejki czy stemple). Dzieci znają kryteria sukcesu dotyczące poszczególnych uiejętności czy zadań i starają się je zrealizować najlepiej, jak potrafią. Otrzymują wskazówki do dalszej pracy lub konkretne informacje jak mogą poprawić błędy. Staram się by każdy uczeń miał możliwość pokazania swoich mocnych stron. Podkreślam na głos kiedy ktoś dobrze wykonał pracę - szczególnie jeśli to słabszy uczeń. Często chwalę...

Uczniom z nadaktywnością ruchową pozwalam wykonywać zadania tak, by mogli zaspokoić potrzebę ruchu - teksty do przepisywania są wieszane daleko od biurka, a dziecko kursuje od ściany z kartką do biurka. Dzieciom mniej dojrzałym proponuję zabawy i gry edukacyjne - przyswajają materiał bawiąc się. Z dziećmi z gorszą koncentracją pracuję w mniejszej grupie, w spokojnym miejscu w klasie. Często dzielę dzieci na grupy według poziomu ich kompetencji. Nikt do końca nie zna klucza, ponieważ grupy są różne - podział dotyczy umiejętności czytania, liczenia lub tak, by dzieci zagrożone wykluczeniem czuły się bezpiecznie albo dla odmiany oddzielnie chłopcy i dziewczynki. Dzięki temu nie zawsze widać aż tak bardzo czyjeś porażki, bo przykładowo poziom czytania w danej grupie jest w miarę wyrównany.

Najtrudniej jest kiedy czyjeś trudności są bardzo widoczne w klasie - kiedy inni uczniowie dostrzegają je bez trudu... Staram się postawić takie dziecko w sytuacji pewnego sukcesu tak, by inni to zauważyli. Daję też takim dzieciom więcej czasu na przygotowanie się. Często też mówię uczniom co liczy się dla mniej najbardziej - charakter. Kiedy smucą się z powodu jakiejś porażki - pocieszam, przytulam i tłumaczę, że w życiu na prawdę są ważniejsze sprawy niż ilość błędów ortograficznych. Kiedy ktoś usiłuje wytknąć komuś błędy - szybko udaremniam tego typu próby.

Myślę, że najważniejsza jest własna, wewnętrzna motywacja do pracy. O tę jest najtrudniej... Sądzę, że dużą wartość ma relacja dziecka z nauczycielem, osobisty kontakt. Dziecko przegląda się w naszych oczach. Dlatego mówię dzieciom, że są wspaniałe, że jestem z nich dumna.

W całości zgadzam się z tym, że bazowanie na potencjale samego ucznia jest najlepszą drogą do sukcesu. Nic nie jest tak ważnego jak pozytywna motywacja, która wynika z wiary we własne możliwości i szansy na osiągnięcie sukcesu. Wielokrotnie mogłam to obserwować w mojej pracy i ciesze się, że w tej metodzie pracy z dziećmi z trudnościami jaką jest Ortograffitti jest to uwzględnione

Staram się zawsze motywować wszystkich uczniów, dostosowywać swoją pracę do ich możliwości, brać pod uwagę zainteresowania i uzdolnienia dzieci. Kiedy lekcje "dotykają", odnoszą się do ICH świata, zawsze jest łatwiej przedstawić temat. Mam np. w klasie ucznia, który świetnie odnajduje się w metodzie dramy - wykorzystałam jego umiejętność i poprosiłam, by na lekcję powtórzeniową doyczącą pisowni wyrazów z "rz" pokazał nam parę zawodów z "rz" wymiennym - klasa była zachwycona, uczeń także

W pracy z uczniami z trudnościami w nauce trzeba zwrócić uwage na ich mocne strony - na to, co wychodzi im lepiej nie tylko w szkole, ale także poza nią.  Należy też wykorzystać ich pasje, zainteresowania, ulubione przedmioty szkolne. Dzięki tym działaniom możemy wykorzystywać to co lubią, np. w zadaniach, rebusach, opracowywać teksty na te tematy (ulubiony sport, zwierze itp). Jeśli dziecko jest dobre w pracach manualnych, można zadać mu rysowanie krzyżówek, tworzenie zada graficznych dla innych uczniów - to na pewno zmotywuje go do działania, bo poczuje, że to co robi jest ważne, bo zostanie wykorzystane w pracy z innymi dziećmi. 

Mam w klasie ucznia z zagrożeniem niedostosowaniem społecznym. Jego rodzice są po szkole specjalnej, podejrzewam, że na granicy upośledzenia lekkego (dolna granica). Jest w rodzinie ucznia kilkoro rodzeństwa, tylko ten chłopiec jest w granicy normy. Ma potencjał - świetnie liczy, gorzej jest z czytaniem. Często odmawia pracy na lekcji, bo chce, aby go "wyrzucić ze szkoły". Kilka razy zmieniał szkoły, bo tradycyjna edukacja nie była w stanie sprostać jego zachowaniu. Dzięki mojej interwencji, po lekcjach uczeń chodzi na zajęcia świetlicy socjoterapeutycznej, gdzie ma czas, aby odrobić lekcje. Ciągle muszę utwierdzać go w przekonaniu, że jest dobrym uczniem, a odrębną sferą jest jego zachowanie. Coraz chętniej przygotowuje do klasy różne ciekawostki - np. przyrodnicze, zgłasza się chętniej do czytania tekstów na głos. Moim zdaniem systemowe ujęcie pomocy - rodzinie jest w stanie podtrzymać więź ucznia i zmotywować ucznia do przekraczaniagranic swoich możliwości.

Mam w klasie ucznia z zagrożeniem niedostosowaniem społecznym. Jego rodzice są po szkole specjalnej, podejrzewam, że na granicy upośledzenia lekkego (dolna granica). Jest w rodzinie ucznia kilkoro rodzeństwa, tylko ten chłopiec jest w granicy normy. Ma potencjał - świetnie liczy, gorzej jest z czytaniem. Często odmawia pracy na lekcji, bo chce, aby go "wyrzucić ze szkoły". Kilka razy zmieniał szkoły, bo tradycyjna edukacja nie była w stanie sprostać jego zachowaniu. Dzięki mojej interwencji, po lekcjach uczeń chodzi na zajęcia świetlicy socjoterapeutycznej, gdzie ma czas, aby odrobić lekcje. Ciągle muszę utwierdzać go w przekonaniu, że jest dobrym uczniem, a odrębną sferą jest jego zachowanie. Coraz chętniej przygotowuje do klasy różne ciekawostki - np. przyrodnicze, zgłasza się chętniej do czytania tekstów na głos. Moim zdaniem systemowe ujęcie pomocy - rodzinie jest w stanie podtrzymać więź ucznia i zmotywować ucznia do przekraczaniagranic swoich możliwości.