Inauguracja roku akademickiego na Wydziale Nauk Społecznych UG. Z wielką radością i dumą spoglądam na moje dwie nowe „doktorki”: dr Anię Jankowską i dr Edytę Sinacką-Kubik. Po promocji doktorskiej tych dwóch znakomitych prac może nauczyciele wreszcie pochylą się nad uczniami z inteligencją niższą niż przeciętna – wszak w naszym systemie edukacji to „dzieci niczyje” (praca Ani – Funkcjonowanie poznawcze i psychospołeczne uczniów z inteligencją niższą niż przeciętna), a także spróbują oddziaływać na dzieci trudne za pomocą adaptowanej metody amerykańskiej „TOC”, używając w pracy wychowawczej takich ćwiczeń jak „chmurka” czy „drzewko ambitnych celów” (praca Edyty – Charakterystyka wybranych determinantów niedostosowania społecznego i możliwości psychokorekcji za pomocą programu Zarządzanie Ograniczeniami). W ubiegłym roku wypromowałam 5 doktorów. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy stanęły obok mnie, a prowadzący ceremoniał promocji także nie dowierzał, sprawdzał, czy to nie pomyłka. Zrozumiałam wówczas, dlaczego tak mało miałam czasu w tamtym roku (latach). W tym roku jest miejsce szczególne – „oczko” . Domyślam się, kto zostanie moim 21 doktorem....
Inauguracja tegoroczna zakończyła się tak, jak marzyłam: odśpiewaniem Gaudeamus igitur przez całą salę. Od lat usiłowałam przekonać do tego pomysłu. Dziwiłam się: dlaczego tylko chór uniwersytecki nam to śpiewa? Wszak to jest hymn nas wszystkich. Udało mi się zachwycić tym pomysłem Panią Dziekan Beatę Pastwę-Wojciechowską i... na ekranie w sali pojawił się tekst, a cała społeczność akademicka zaśpiewała najstarszą pieśń studencką Gaudeamus igitur... (Radujmy się więc, dopókiśmy młodzi...). Oto mój konkretny wkład w działalność Wydziału nauk Społecznych. Ale moi doktorzy, to dopiero skarby przyszłej psychologii!
Gdy miałam 16 lat założyłam pierwszą drużynę harcerską – przy Szkole Podstawowej Nr 44 w Gdańsku. Drugą , która rozrosła się w szczep, przejęłam w 1961/62, podczas studiów w Krakowie, w Szkole Podstawowej Nr 1. Trzecia urodziła się w Gdańsku – naszych dwoje dzieci: syn i córka. Córka kontynuuje tradycje rodzinną – w stopniu doktora – jako trzecia generacja psychologów. Czwartą założyłam w Gdańsku w 1990/1991 roku – Polskie Towarzystwo Dysleksji – 5 listopada odbędzie się Jubileuszowa Konferencja z okazji 20-lecia jego działalności.
Jak do tego doszło? 1/ Dobre geny – ojciec i mama – poznali się na psychologii, na Uniwersytecie Jagiellońskim studiowali u Prof. Stefana Szumana. 2/Dobra rodzina – dzięki temu, że Ciocia przyjęła mnie pod swój dach, mogłam kontynuować tradycję rodzinną – studiować psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. 3/Dobrzy ludzie – miałam dużo szczęścia, bo wspierali mnie wspaniali ludzie: w Gdańsku – druhna Krystyna Trappowa, mama mojej przyjaciółki, kochająca młodzież i dbająca o jej rozwój; w Krakowie społeczność wokół braterskiego Zielonego Szczepu, i znowu w Gdańsku – moje koleżanki , które nie zawiodły przy powstawaniu naszego stowarzyszenia: Renia Czabaj, Wisia Loebl, Hania Jaruchowska, Maria Pietniun, Ania Lipień, rodzice dzieci dyslektycznych, a z czasem tysiące osób, które zaangażowały się w ruch na rzecz dzieci i młodzieży z problemem dysleksji. 4/ Dobra praktyka profesjonalna – 26 lat pracy w Poradni Nerwic dla Dzieci w Gdańsku, w znakomitym interdyscyplinarnym zespołem: począwszy od szefowej prof. dr hab. Hanny Jaklewicz (psychiatra), koleżanek – pedagogów (dr Wirginia Loebl), skończywszy na pielęgniarce Basi Papierskiej, która rozbierała wywiady od rodziców na poziomie co najmniej magistra psychologii. Nasza poradnia z wolna przeniosła się na Uniwersytet Gdański, gdzie kolejne osoby podejmowały pracę. Ja – jak wynika z odebranego ostatnio listu gratulacyjnego Jego Magnificencji Rektora UG – od 45 lat pracuję w Instytucie Psychologii tej uczelni.
Komentarze (3)
Zaloguj się aby dodać komentarz